Μετά από δύο εβδομάδες στην Αθήνα νιώθω την ανάγκη να ξαναεπεξεργαστώ το τελευταίο μου ταξίδι. Καπνίζω δανεικά τσιγάρα και πίνω φτηνό ποτό, είμαι όμως σε μια πόλη αρκετά φιλική στο είδος του γενετήσιου ενστίκτου μου. Σχεδιάζω λέξεις στο χαρτί και γνωρίζω πρωτόγνωρες μουσικές, ακουμπώ επιφάνειες, νιώθω το αλκοόλ, αισθάνομαι χαλαρός, ένα συναίσθημα που είχε εκλείψει μέσα μου τις δύο αυτές μέρες στο Βελιγράδι.
Η πόλη ήταν φθαρμένη και τα σημάδια από τον πόλεμο ήταν βαθιά χαραγμένα στα πρόσωπα και την συμπεριφορά των ανθρώπων, στα κτίρια και τους τοίχους, κυρίως όμως στην συνείδηση και πιο βαθιά στο υποσυνείδητο τους. Ήταν ολοφάνερο, το μύριζες στους δρόμο, το διέκρινες στις άγαρμπες κινήσεις του σερβιτόρου, στην χρεωμένη καταναλωτική τους μανίας, στην εθελοτυφλία του πλήθους και στην λανθάνουσα βία στο βλέμμα του γυμνασμένου χούλιγκαν.
Δεν θέλω να επικεντρωθώ στο φτύσιμο που φάγαμε ξεφεύγοντας με ταξί από μια ομάδα που μας ακολουθούσε, αλλά στην έκφραση του προσώπου του κυνηγού. Αδικαιολόγητο μίσος και απέχθεια ήταν. Όχι αδικαιολόγητο, μάλλον φτηνά δικαιολογημένο πάνω σε ένα προχειροφτιαγμένο από ανάγκη σύστημα ηθικών (εθνικών) αξίων. Ένα σύστημα που τους σώζει από τον πνιγμό της ατομικής (εθνικής) τους υπερηφάνειας, τους βομβαρδισμούς, το "χαμό" του Μαυροβούνιου και του Κοσόβου, από τον φόβο της πιθανής απώλειας της προσφάτως κεκτημένης ηρεμίας τους. Αυτό κατάλαβα ότι έκρυβε το βλέμμα του εικοσάχρονου χούλιγκαν, μετά από την κουβέντα με τον πρέσβη της Σερβίας στην Αθήνα.
Η ομοφοβία ήταν κομμάτι αυτού του φόβου τους, είχε μεγάλες διαστάσεις και βίαιες εκτονώσεις όπως το σακάτεμα του Αυστραλού τουρίστα μπροστά στα μάτια μας. Οι κραυγές του ακούγονταν γι αυτούς όπως τα λόγια του Χίτλερ στα αυτιά των ταπεινωμένων από τον πόλεμο Γερμανών
Δεν ξέρω αν έφταιγαν τα μίντια ή το κράτος που το Pride δεν έγινε, ίσως να φοβόντουσαν να αντιμετωπίσουν πολιτικά την επερχόμενη βία. Ο κόσμος όμως τελικά ξεσηκώθηκε, και δεν ήταν ο χούλιγκαν που μας κυνήγησε, αλλά η γυναίκα που κλαίγοντας σκούπιζε τα αίματα από το πρόσωπο του Αυστραλού. Οι άνθρωποι που ξύπνησαν από την πλαστή βραχύχρονη ευημερία και αντιμετώπισαν την βία και τον φασισμό που κυριαρχούσε underground και συχνά στην επιφάνεια.
Ίσως του χρόνου το Pride να γίνει και η υπερηφάνεια να παρελάσει, όχι η εθνική αλλά αυτή της αυτογνωσίας και της αυτοεκτίμησης, και οι φοβισμένες λεσβίες και αδερφές να βγουν στο δρόμο. Το πρόβλημα δεν είναι η ομοφοβία αλλά τα αίτια της, γιατί ο φόβος προς το διαφορετικό δεν είναι έμφυτο ένστικτο, αλλά αποκύημα κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων. Αυτά πρέπει να δουλέψουμε και να αντιμετωπίσουμε
Ευχαριστώ τον ιδιοκτήτη του Booze για τα τσιγάρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου